keuringsartsen arbeidsongeschikt
Donderdag 09 December 2004 in categorie Schandelijke taferelen
Zeven keuringsartsen van het UWV zaten eens mismoedig boven hun twaalfde borreltje in 't café. Gezamenlijk treurden zij om de troosteloosheid van hun bestaan. Zij voorzagen al dat zij over een aantal jaren onbekend en onbemind in hun eigen zwarte pensioengat zouden verdwijnen."Ik wil ook wel eens bij B&W," sprak er eentje met dubbele tong.
"Ja, op televisie! Dat zou nog eens wat zijn! Waarom krijgt die Bernhard alle aandacht en wij niet?"
"Wij zijn nog niet dood..." zei de bijdehandste van het stel.
"Levend op tv vind ik toch beter dan dood..."
"Ik weet wel een manier: we schrijven een lekker controversieel stukje in ons vaktijdschrift!" opperde de meest boosaardige keuringsarts.
En zo is het gekomen. De zeven keuringsartsen knutselden met hun benevelde koppen gezamenlijk een opstel. Daarin beweerden zij dat mensen met psychische of lichamelijke beperkingen, waaronder zware hartpatiënten, medisch gezien nog best in staat zijn om veertig uur per week te werken. Je moet er namelijk van uitgaan dat de theoretische werkweek 84 uur is (zeven dagen maal twaalf uur). Wanneer iemand om medische redenen minder uren kan werken moet dit aantal uren worden afgetrokken van 84 en niet van veertig, zoals nu gebeurt. De zware hartpatiënt kan dus nog makkelijk 56 uur aan de bak, zo stellen zij vol overtuiging.
Dat met dat B&W gaat wel lukken, zie ik al. Minstens! Misschien ook nog wel Netwerk, Nova en Knevel. Ze hebben er in elk geval al de Volkskrant mee gehaald. Zulke absurde waandenkbeelden zijn niet te missen voor de media.
Eigenlijk zou ik willen voorstellen om de opvattingen van de keuringsartsen maar meteen concreet te vertalen in een stukje arbeidsreïntegratie. Dan zetten we al die hartpatiënten en psychische simulanten per direct twaalf uur per dag in de wegenbouw of in de heropende Limburgse kolenmijnen.
Of nee, wat zeg ik: we sturen ze allemaal naar werkkampen! Die leasen we dan van Siberië. Daar mogen ze dan bij veertig graden onder nul lekker betonvlechten, ijsblokjes figuurzagen of met pikhouwelen hun eigen graf in de toendra graven! Medisch gesproken zijn ze makkelijk in staat om zonder gezondheidsschade dit soort klusjes te doen. De keuringskapo's van 't UWV staan met hun Kalashnikov nonchalant over de schouder aan de kant een sigaretje te roken. Bij tijd en wijle leggen zij de zweep erover om te zorgen dat de arbeidsproduktiviteit op peil blijft. Nee, ik zie het al helemaal voor me...
Ondertussen vraag ik me ongerust af hoe het eigenlijk is gesteld met het psychisch welbevinden van de UWV-keuringsartsen in kwestie. Heeft het Pieter Baan Centrum misschien nog zeven isoleercellen vrij? Dan kunnen ze daar eens grondig uitzoeken wat eraan deze lieden mankeert. Zo te zien is 't namelijk wel weer eens tijd voor een herbeoordeling...
'Arbeit macht frei', nietwaar?
| Tweet |
