even wat grenzen stellen
Zondag 18 Januari 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Soms moet je dingen weer eens duidelijk op een rijtje zetten. Dat moment is nu aangebroken. Toen ik een paar jaar geleden Verbal Jam startte, deed ik dit omdat ik geloofde in het toenemend belang van internet als publicatiemedium. Na een jaartje is de site met de onmisbare hulp van Xiffy overgezet naar een 'content management systeem'. Dat werd Nucleus. Toen bleek ik ineens bij de 'weblogs' te horen.
Een tijdje heb ik mij daar emotioneel tegen verzet, want ik word niet graag automatisch ingedeeld bij clubjes of wereldjes. Maar goed, dat bleek vechten tegen de bierkaai, dus vooruit dan maar... En het is over het algemeen ook best een aardig wereldje, ik heb er tenminste een aantal leuke vrienden en bekenden aan overgehouden die ieder voor zich ook weer prachtige dingen maken.
Echter, dat Verbal Jam bij de weblogs wordt ingedeeld, betekent niet dat het zich aanpast aan de gewoonten die kennelijk bij bepaalde andere weblogs gelden. Centraal staan hier de columns, artikelen, verhalen en was dies meer zij, niet de persoon van de auteur. Het is heel simpel: de bezoeker komt hier om te lezen wat ik te melden heb. De bezoeker kan in normale termen reageren en er eventueel over discussiëren. Men kan het heftig met mij oneens zijn, men hoeft geen hulde te roepen. Wanneer ik u irriteer of u mij arrogant vindt, het zij zo. Gaat u voortaan aan deze deur voorbij wanneer ik onverdraaglijk voor u ben. Doe vooral geen moeite om het reactieforum te vervuilen met vuilspuiterij, psychoanalyses van mijn verderfelijke persoonlijkheid, het virtueel over mijn schoenen urineren, primitieve scheldpartijen en welke behoeften u allemaal nog meer niet kunt onderdrukken. Ik gooi ze er voortaan allemaal uit.
Sommigen uit het weblogwereldje vinden het verwijderen van reacties 'not done'. U raadt het al: het zal mij knakworst wezen. Extra oneerlijk is natuurlijk dat ik mijzelf hier wèl mag misdragen als ik daar trek in krijg. Dat zijn zo de voordelen van een geheel eigen domein, nietwaar?
Verbal Jam is mijn podium. Ik schrijf er omdat ik daar goed in ben. Bespaar u de moeite om het tegendeel te gaan roepen, het interesseert mij niet. Ik schrijf voor de mensen die het leuk vinden om hier mijn stukken te komen lezen. Ik schrijf niet voor degenen die mij megalomaan, eigenwijs, dom of arrogant vinden, mij om onbegrijpelijke redenen indelen in de categorie 'links krakerstuig', dan wel mij de les menen te moeten lezen over alles en nog wat. De lezer is hier op bezoek en gedraagt zich dus maar een beetje. Gelukkig doet de overgrote meerderheid dat ook en zij zijn het die mij het meest motiveren.
Waarom schrijf ik dit allemaal op? Het is een persoonlijke herbezinning en een -noem het autoritaire- aanscherping van de regels alhier. De laatste tijd bespeur ik namelijk in niet onbelangrijke delen van de weblogwereld een tendens van nog meer verharding en 'alles moet kunnen'. En dan komen sommigen nog hier langs ook!
Ik wil daar niet mee vereenzelvigd worden. Ik schrijf er dikwijls wèl over, want het hoort bij deze maatschappij. Maar sinds Pim mag alles weer geroepen worden en daarmee is de beerput van 'das gesunde Volksempfinden' opengetrokken. Weblogs blijken daar een prima medium voor te zijn. Oppervlakkigheid, ongenuanceerdheid, racisme, seksisme, intimidatie, geweld en bedreigingen vinden via het weblogkanaal gretig aftrek. Door de massaliteit vindt een nieuwe vorm van de schandpaal en het volksgericht weer ingang. Beladen termen als 'aan het gas' en het 'nekschot' worden onder de noemer humor of satire gebracht en als we daar opmerkingen over maken moeten we dat allemaal niet zo zien, want die termen zijn inmiddels 'geherdefinieerd'.
Kijk, dat zijn dus óók weblogs en waarlijk niet de kleinste. Daar wil ik dus gewoon niet bijhoren, als 'weblog' zijnde.
En ik ben niet in de stemming voor opmerkingen dat het allemaal wel meevalt...
| Tweet |
