De plastic-shredder

Dit weekend is er weer een vredesdemonstratie. Wouter Bos mag niet meer komen omdat hij inmiddels heeft verklaard de oorlog tegen Irak in politieke zin te ondersteunen. Afgezien van het tamelijk truttige woordenspel dat tussen CDA en PvdA wordt gespeeld rondom het verschil 'politieke ondersteuning' en 'praktische ondersteuning', is het een beetje flauw om hem nu direct de toegang te ontzeggen. Iedereen heeft z'n eigen beweegredenen. Bij de vorige demonstratie liepen Palestijnen mee die om het hardst schreeuwden dat Bush, Blair en Sharon terroristen waren, maar voor het gemak Arafat, Saddam Hussein en Bin Laden buiten beschouwing lieten. Zo blijkt maar weer dat het toch belangrijk is dat er verschillende meningen meelopen om het totaalbeeld compleet te houden.

kopkrabben
Nu de oorlog daadwerkelijk is uitgebroken krabben velen zich nog steeds ietwat vertwijfeld op de kop of ze nu voor of tegen deze oorlog moeten zijn. Immers, Saddam Hussein is een misdadiger van het ergste soort en het zou toch wel zeer wenselijk zijn dat hij en zijn zonen binnen de korste keren dit ondermaanse verlaten. Aan de andere kant staat een breed scala van argumenten die tégen de oorlog pleiten, voornamelijk omdat het een schending is van de internationale rechtsorde en omdat volgens velen nog niet alle vreedzame middelen waren uitgeput.

menselijk visvoer
Ann Clwyd verklaart zich in de Britse Times Online vóór een oorlog tegen Saddam Hussein (link via Steen der Eigenwijzen). Zij is voorzitter van Indict, een organisatie die juridisch bewijs verzamelt tegen Irakezen die zich schuldig maken aan oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en genocide. De voorbeelden die zij aandraagt zijn op z'n zachts gezegd indringend. Zo vertellen getuigen hoe de jongste zoon van Saddam zijn slachtoffers levend in een machine voor het versnipperen van plastic liet werpen. Hun resten werden gebruikt als visvoer.

spraakverwarring
Hoe verschrikkelijk de aangehaalde voorbeelden ook zijn, hier begint nu juist de spraakverwarring bij het afwegen van argumenten pro en contra. Het feit dat je tegen de oorlog bent, wil natuurlijk niet zeggen dat er niets tegen het moorddadige regime van Saddam Hussein moet gebeuren. Wanneer een inval in Irak puur zou worden uitgevoerd als humanitaire missie om Saddam Hussein en zonen voor een internationaal tribunaal te brengen, hadden de kaarten heel anders gelegen en zou er zeer waarschijnlijk veel meer internationale steun voor zijn geweest.
Maar de werkelijke motieven worden achtergehouden. Wanneer er te weinig informatie is over de beweegredenen, is het per definitie verstandig geen groen licht te gegeven voor een oorlog.

opstand
De Verenigde Staten hebben er in het verleden juist bij herhaling blijk van gegeven zich niets gelegen te laten liggen aan het lot van de Irakese bevolking. Zij hebben Saddam Hussein in het zadel gehouden zolang het hen uitkwam, hem wapens en materiaal voor zijn chemische laboratoria geleverd. Tijdens de Golfoorlog hebben zij zelfs bewust gekozen voor het niet ondersteunen van de opstand tegen Saddam Hussein. Integendeel, zij hebben het luchtruim weer opengesteld voor Saddams helicopters, met als gevolg vele duizenden doden na een neergeslagen opstand.

massamoordenaar
Bij de huidige oorlog komt het humanitaire aspect maar terloops ter sprake. In de oorlogsrethoriek wordt het er feitelijk met de haren bijgesleept en in de opmaat naar de vijandelijkheden is het dan ook pas de afgelopen week nadrukkelijker genoemd.
We doen er dus beter aan twee zaken goed gescheiden te houden in onze oordeelsvorming: enerzijds de nog steeds onduidelijke politieke motieven op grond waarvan deze oorlog zonodig juist nú gevoerd moet worden en anderzijds de noodzaak om Saddam en consorten voor een tribunaal te brengen wegens misdaden tegen de menselijkheid. Want over dat laatste zijn nog geen concrete plannen vernomen. Integendeel, Saddam & Zonen werd de gelegenheid geboden het land te verlaten en ongestraft in ballingschap te gaan. Ook nu de oorlog is begonnen dient een eventuele eliminatie van de dictator voornamelijk een strategisch doel: demoralisering van het Iraakse leger en het wegslaan van de belangrijkste pijler onder het Baath regime.
Het is dus zonneklaar: deze oorlog wordt niet gevoerd om humanitaire redenen en om een massamoordernaar te straffen. Voor Bush en de zijnen zijn de verschrikkelijke feiten die Ann Clwyd aanlevert blijkbaar niet of nauwelijks een overweging.

Niettemin valt het standpunt van Ann Clyde alleszins te begrijpen. De motieven voor haar keuze zijn namelijk wél even van een andere orde dan die pietluttige Bos-Balkenende discussie in dit kleinzompige polderland over politieke versus praktische ondersteuning van de oorlog.

Geef een reactie: