Plezier in je werk

Hij verveelde zich te pletter, eerlijk gezegd. De laatste tijd gebeurde er weinig spannends meer. Ze dreigden wel, maar verder niks.
Hij had gewoon te weinig omhanden. Af en toe een rondje langs de paleizen. Een paar tegenstanders ophangen. Maar die moest je tegenwoordig met een lantaarntje zoeken. Ze waren gewoon op!

De laatste repressiecampagne was ook niet echt een succes geweest. Iedereen was al bang voor 'm. Misschien moest ie de buren maar weer eens op stang jagen, want zó ging de lol er natuurlijk snel af...

Neem een hobby, had z'n vrouw gezegd. Vooruit maar weer, hij was de kwaadste niet. Dus een keer een scheikundedoos gekocht, 'de kleine professor' stond erop. Was ie wel een tijdje zoet mee geweest. Vooral ook omdat er alleen maar een Japanse gebruiksaanwijzing bij zat. Zoiets schiet niet op natuurlijk. Navraag bij de importeur hielp niet. Martelen van de importeur ook niet. Hij was uiteindelijk maar op goed geluk wat aan het mengen geslagen. En verdomd...

Ok, was even leuk. Dus daarna nog maar tienduizend van die kleine professordozen besteld. De levertijd was nu wél iets langer geweest, want de importeur was nog herstellende. Ach ja, uiteindelijk toch nog wel lol van gehad, maar na dat Koerdendorp was alles wéér op.

Iemand deed de suggestie wat verrijkt uranium te kopen. Nog knap duur. Zeker omdat 't verrijkt was. Niks verrijkt. Hij was er alleen maar armer van geworden. Gewoon verkoopgelul van die Turken. Maar goed, je kon er grappige dingen mee doen, zeiden ze. Viel dus óók tegen. Tot nu toe was hij niet in staat geweest er ook maar een reet van te snappen. 't Had een soort knaleffect moeten geven, of iets in die richting.

Doodziek werd hij ervan. Wát een klotebaan was dit. Hij kon niet uit het raam kijken of hij zag minstens vijfhonderd keer z'n eigen kop op een billboard.
Dacht hij gezellig te zijn door wat ministers op de thee te vragen, zaten ze een beetje schijterig en stilletjes voor zich uit te staren. Die moest ie dus ook maar weer 's vervangen.

Vorige maand had hij nog een klaverjasclubje opgericht. De eerste keer hadden ze niet zo snel doorgehad dat hij niet tegen z'n verlies kon, maar dat ging nu een stuk beter. Kwestie van even wat handjes afhakken en je staat versteld hoe snel sommige mensen de dingen dan oppikken. Alleen speelden ze nu een beetje traag, met die kaarten tussen hun tenen.

Dit land ging volkomen naar de klote, als hij niet oppaste. Want het kon ook té goed gaan. Toen hij laatst de geheime dienst had willen uitbreiden was er niemand te krijgen. Was een kleine misrekening geweest: iedereen werkte er al.

In z'n hart hoopte hij dat ze maar snel gingen bombarderen, die yanks. Daar waren ze allemaal wel weer eens aan toe, zo'n verzetje. Dat kon je gewoon om je heen merken aan de flauwekul waar ze de laatste tijd mee aankwamen. Een paar weken terug was die leipe zoon van 'm nota bene komen vragen of ie hem mocht opvolgen. Allahmachtig zeg! Dan moet je toch wel héél erg wanhopig gestoord zijn als je zoiets wilt worden als dictator. Mooi niet dus! En bovendien, hij moest er niet aan denken, die rotkop van Udai voortaan op al die borden...

Tags:
dictator hobby irak saddam hoessein verveling

Geef een reactie: