Sparen

In kinderjaren van vroeger tijden werd er veel verzameld: suikerzakjes, sigarenbandjes, speldjes, lucifersmerken, postzegels, voetbalplaatjes, kauwgomplaatjes, munten, plaatjes voor Verkade-albums en verder weet ik het even niet.
Van mijzelf weet ik alleen dat ik hooguit een paar weken suikerzakjes heb gespaard. Ik had er al spoedig tientallen, maar allemaal dezelfde: van de Hollandsche Bank Unie. Daar was mijn vader grafisch ontwerper. Ik was trots op mijn vader. Hij had het logo op die suikerzakjes gemaakt!
Die zakjes zouden een gewild ruilobject zijn, want mijn vriendjes hadden natuurlijk de HBU niet.

Mijn vader zorgde voor voorraad. Thuis hadden wij geen suikerpot, maar bergen suikerzakjes met zijn logo.

Op het schoolplein bleek alras dat ik niet in de wieg was gelegd voor verzamelaar.
Ik spoedde mij naar het kringetje jongens (meisjes hebben wel iets beters aan hun hoofd) dat in die periode door dezelfde manie was bevangen.

Mijn hand omklemde de HBU-waardepapieren in mijn jaszak. Ik ging naar de beurs! De suikerzakjesbeurs in de hoek van het schoolplein. Ik had hier goud in handen, unieke exemplaren! Spoedig zou mijn verzameling een zeldzame diversiteit vertonen. Want ik ging ze natuurlijk niet ruilen voor het eerste de beste dertien-in-een-dozijn zakkie!

Trots toonde ik mijn collectors items op de beursvloer. Ik hield mijn adem in, wachtend op de bewonderende kreten.
Meewarige blikken waren echter mijn deel:
"Je moet de bovenkant er niet afscheuren, lul!"
Ik leerde de harde les dat de suikerzakjes gaaf dienden te zijn. Ik heb maar niet gevraagd hoe je de suiker er dan uit moest krijgen.
Iedereen in mijn milieu scheurde altijd de zakjes gewoon open. Of moest je ze soms open stomen? Maar dan zou de suiker weer gaan klonteren.

Ik was ten einde raad. Ik vroeg zelfs aan mijn vader of hij niet aan zakjes kon komen waar nog géén suiker in zat. Nee, dat kon hij niet. Hij vond dat hij al genoeg tijd in de HBU-zakjes had zitten. Qua logo dan.

"Ga maar theezakjes sparen!" probeerde hij lollig te wezen. Die waren altijd nog dicht na gebruik. Ik vreesde terecht dat, mócht daar al vraag naar zijn, de beursvloer wel weer wat te zeiken zou hebben dat ze in onverzopen staat op de ruilmarkt gebracht dienden te worden.
En alsof wij ons überhaupt de luxe van theezakjes konden veroorloven! Mijn hele jeugd is de thee door de theezeef gegaan. Niks zakjes.

Toen ik later leerde dat van postzegels zelfs geen karteltje beschadigd mocht zijn heb ik definitief van een dergelijk tijdverdrijf afgezien. Maar goed ook.

Latere generaties zijn van flippo's en pokemonplaatjes ook geen steek wijzer geworden.
Tegenwoordig vraag ik mij hooguit af: is het verzamelen van links in een weblog eigenlijk de digitale vorm van suikerzakjes sparen?

In elk geval is er dan toch nog sprake van vooruitgang: je hoeft ze niet te ruilen en anderen kunnen meegenieten. Maar ze moeten nog steeds onbeschadigd zijn. Voor mij een reden om er niet aan mee te doen.

Tags:
hbu postzegels sparen suikerzakjes

Geef een reactie: